Weekendy krótkie i długie.

Kostek po raz pierwszy miał szczęście spać w namiocie. Nie wyglądało to dość obiecująco, bo gdy na zmęczeniu wsadziliśmy go do środka, nasz syn wpadł w szał, obudziła się w nim jakaś dzika klaustrofobia, rzucał się na ściany i rzucał jęki wniebogłosy. Użyliśmy pewnego fortelu, uśpiliśmy go w wózku, lecz wymagało to nie lada cierpliwości. Kiedy już udało się nam zdobyć trochę czasu dla dorosłych, zabawa była pierwszorzędna, po czym wszyscy grzecznie poszli spać do swoich namiotów. Noc nie była specjalnie spokojna, gdyż po paru godzinach rozszalała się burza. Jednak jakoś dotrwaliśmy do rana, mimo że deszcz nie przestał już tego dnia padać, postanowiliśmy pierwszorzędni uczcić dzień dziecka. Po południowej drzemce i odpowiedniej zabawie na placu zabaw w pobliskiej restauracji, nasz "Mały Maharadża" udał się na wizytację pobliskich skał i tak oto podziwiał naturę:

I takie zdjęcie okolicznościowe:

Nim pogoda pokazała nam prawdziwe swoje oblicze łudziła nas swoim ciepłem dzień wcześniej. Wszyscy z nas mieli dzięki temu wyśmienity humor:

Na spacerze już bardziej znanej nam okolicy, Kostek zorientował się, że trawa może być większa od niego i może uniemożliwić mu odszukanie mamy, co powodowało natychmiastową utratę dobrego humoru:

 Na koniec dodam, że Kostek rośnie, jak na drożdżach rozwija się tez nieprzeciętnie. Stara się coś mówić i wsadzać palce do matczynych oczu. Przez sen czasem wymsknie mu się "tata", ale jak w pieluchy walił, tak wali. Jedyne, co może robić z nocnikiem, to wykorzystywać go do oglądania bajek:

Woda, wszędzie woda.

Kostek zatańczy tak, jak mu zagracie. Zna całą gamę trików tanecznych, których potrafi oczarować fanów disco, funk i reggae. Oprócz tak rozległych talentów, dodał do swojego arsenału obezwładniania przypadkowych serc jeszcze żeglarstwo.

Pewnego dnia nadarzyła się okazja odwiedzić pobliski zalew i pokazać snobom na "koktajlówach", kto jest królem tego akwenu. Początkowo Kostek nie najlepiej się czuł na rozbujanej wodzie i trzeba go było oswajać na dziobie, zanim porządnie zaczęło bujać:

 

 Kiedy już zaczęliśmy się kołysać.  Też go coś ciągnęło na dziób.

  

Czasem jednak wypadało stamtąd wrócić:

Z czasem, gdy słońce zaczynało świecić słabiej. Kostek odkrył swoje mądre czoło. Nie specjalnie czuł się dyskryminowany, że był jedyną osobą w kapoku.

 W pewnym momencie wyklarowała się łódkowa hierarchia. Kostek dopadł do steru i nie wyobrażał sobie innej funkcji niż kapitańskiej. Jego rola nie kończyła się na kontrolowaniu załogi czy trzyma dobry kurs i dyrygowania paluszkiem, jak powinno się to odbywać.

 Ostatecznie skończyło się na tym, że ster zaczął należeć już tylko dla niego.

 Wiadomo, że przy sterowaniu trzeba machać sterem:

Wyjazd w takie miejsce, jakim jest Zegrze łączy się z tym, że trzeba się pokazać. Rewia mody, bufonada, snobowanie i wszystkie inne kwestie, które powodują, że potrafi spojrzeć na ciebie ktoś obcy z zachwytem są na wagę złota! Dlatego Kostek znalazł dla siebie czas i zaczął przymierzać prawdziwe okulary przeciwsłoneczne.

Skończyło się konkluzją, że jest już zbyt ciemno, by pokazywać się w tym stanie na pustym akwenie.
Cała ta zabawa nie miała, by miejsca, gdyby nie imieniny dziadka, który zresztą, gdyby nie Kostek byłby głównym bohaterem tego dnia:

Model nowowczesnej rodziny 2.

Jak przystało na nowoczesna rodzinę, Kostek odbiera od nas pełne wykształcenie. Jego mama zajmuje się zajęciami motoryczno-ruchowymi, grając z nim w piłkę, walcząc drewnianymi mieczami, rzucając kulki, jeżdżąc na sankach, jabłuszku i innych rzeczach, które powodują, że Kostek rośnie w siłę. Tata, czyli ja, bardzo przejął się swoją rolą w rodzinie i uczy Kostka podstaw mowy, a przy okazji całowania na wszystkie możliwe sposoby, a ostatnio nawet doszliśmy do nowej umiejętności, jaką jest przytulanie na zawołanie. Jestem dumny z tego, że mogę powiedzieć, że nauczyłem Kostka, jak się całować na pożegnanie, dzień dobry, a jak z dziewczynami!

Kostek na do widzenia macha, czasem całuje dłoń i przesyła całusy dmuchnięciem. Ostatnio przesyła mi także całusy wyrzucone w przestrzeń, które zawsze skierowane są w moją stronę. Mówię wam, ciężko jest wtedy wyjść z domu. Są momenty, kiedy rozrzewniony Kostek nakazuje całować się dwóm innym osobom albo przytulać, albo przytulać się razem z nim. Rządzi chłopak fizycznością całego domu. Kostek podczas pocałunków lubi też płatać figle. Ostatnio kiedy już się najadł i zaczął mnie razem z wujkiem karmić serkiem waniliowym, bardzo zadowolony ze swojej funkcji w kuchni rozpoczął przygotowywanie nas, że za chwilę łaskawie złoży na naszych licach całusa. I już witaliśmy się z "gąską", gdy wystawił czółko do wycałowania. Niestety, to on tutaj jest górą.

Zabawy z bronią przedstawiają się mniej więcej tak:

Jeśli myślicie, że bycie rodzicem, to tylko zadowolenie ze swojej pociechy polecam poniższy film z Kostkiem w roli głównej:

Jak widać nasz synek dobrze wie, jak powinien wykorzystywać swoje płuca!

Słowa.

Kostek nie ma jeszcze dobrze rozwiniętego słownika, lecz forma ekspresji kilku słów, jakich się nauczył artykułować jest wręcz powalająca. Wszyscy już na pewno wiedzą, że ulubionym słowem jest "tatuś" - co oznacza mamę, gdzie jesteś, graj, weź mnie na ręce (chociaż tutaj przeważnie daje się słyszeć coś w stylu: ekh, ekh), a ostatecznie może także mnie określać, choć przeważnie, gdy jestem jeszcze za wejściowymi drzwiami. Kostek do perfekcji opanował wymowę powyższego słowa. Czasem trudzi się coś powiedzieć, słowa cisną się mu na usta, coś pojawia się w eterze, gdy nagle rezygnuje i wymawia sakramentalne "tatuś". Wszystko wówczas staje się jasne...

Jest jeszcze słowo "bobu", co oczywiście oznacza nos, ale ostatnio krąg semantyczny zahaczył o ucho, oko, policzek. Buzia jest tutaj uprzywilejowana i nie myli jej z niczym, ale to przez to, że codziennie męczę go, aby mi dawał miliony buziaków. Czasem "bobu" oznacza także jego samego. Jednocześnie, gdy stanie się przed lustrem i pyta się go, gdzie jest Kostek, pokazuje na nos, po czym, gdzie jest nos, pokazuje siebie, na koniec, gdzie jest tatuś, pokazuje także siebie. Wszystko jest jasne, po prostu w Kostku jest pierwiastek wszystkiego! 

Ostatnio przy takim wyliczaniu rzeczy, które trochę kojarzy, a których nie do końca umiejscawia, stały się zaimki: ja, ty. Chociaż mówi je bardzo nieśmiało, to wydaję mi się, że trochę wie, co to znaczy. No i oczywiście zaimek wskazujący "tu", to wiadomo, że jego paluszek mieści się w jego dłoni.

Kostek także poznał uroki najbardziej popularnego polskiego słowa, jakim jest "nie". Kostek chcesz jabłko? Nie - po czym oczywiście pałaszuje cały kawałek i taki dialog (!) powtarza się przy każdej próbie wciśnięcia mu jabłka. Sposób, w jaki wymawia to "nie" jest tak zaczepny, że ciężko nie powstrzymać się od uśmiechu.

Kostek jako wielbiciel nowinek technologicznych opanował także słowo, której jest kluczowe w jego języku, a dotyczy domowych lamp, żyrandoli i tym podobnych. Oczywiście uwielbia je włączać, choć ostatnio wylicza. Chodzi i wskazuje palce używając swojego magicznego słówka, którego ja niestety nie jestem wstanie napisać. 

Potrafi także liczyć. Zaczyna to dosyć specyficznie i każda następna liczba brzmi dokładnie tak samo, ale wiadomo, że chodzi mu o odmierzanie. Jest dosyć specyficzny syk i jak tylko uda się nam go sfilmować, to na pewno się tutaj pojawi.

Od święta się pokłonię.

Wiosenne święta wielkanocne były w tym roku pod znakiem sportu. Każdy miał swoją dyscyplinę, w której się specjalizował. Ja na przykład jadłem mazurki, brat oglądał filmy, Z. spała, a o innych to już nie powinienem mówić. Kostek jednak bawił się piłką, rowerkiem (sprezentowanym), ale najlepszy był w swoich maratonach. Kostek prezentuje się w najnowszej kolekcji bielizny sportowej, w minimalistycznym niskoprofilowym obuwiu:

Kostek nareszcie dorósł do obuwia, które dotrzymał w święta, które były uboższe w opady śniegu niż te obecne. Normalnością stało się teraz, że śnieg pada wiosną, a zimą pada deszcz. Sam zainteresowany bardzo był zadowolony z prezentu, który pakowany był mu przeze mnie na nogi i chętnie pozował przed obiektywem, aby pokazać, jaki to on jest modny. Teraz, gdy zrobi się trochę cieplej i wyjedzie na swoim nowym super rowerku, to wszystkie będą doń wzdychać:

Aby tradycji stało się zadość w czasie świąt, trzeba było oblać parę osób, szczególnie te najbardziej narażone na negatywne działanie zimnej wody - czyli mnie. Kostek ze swoją mamą usiadł nad swoją ofiarą i Z. jak przystało na wzorcową matkę, pokazywała sowim malcowi, jak należy rozprowadzać ciecz na ciele zaspanego ojca... Kostek jednak miał mniej cierpliwości i wylał pokaźną zawartość. Jednak w godzinach popołudniowych, wolał zabawić się trochę innym stanem wody:

Efekt tej pracy był oczywisty:

Kostek też chce mieć swojego ajfona, a te chęci wyrażają się mniej więcej tak:

Hazard to prawie drugie imię Kostka, natomiast pierwsze to centrum uwagi. Czyli kiedy dorośli grają w kości, Kostek bije pokłony:

Kostek umie przybić piątkę, a także trochę poganiać się:

Niestety "żółwik" nie został do końca odkryty.
Po skończonym szaleństwie dobrze jest zasiąść wygodnie:

Krakowiaczek jeden miał koników siedem.

Przyszłość polskiego jeździectwa jest prawdopodobnie uratowana, a wszystko to za sprawą naszego syna, który od najmłodszych dni, posiadł zdolność poruszania się na grzbiecie innych ssaków. Na poniższym filmie nie jest to jeszcze rasowy wierzchowiec czy chociażby mizerny kucyk, lecz są to najdroższe plecy w ówczesnym dla niego świecie, czyli mamy. Można by rzecz, że marzenia babci, o tym, ze wakacje będzie spędzał na koniu, prawie się spełniają.

Jajeczko.

Jakbyście nie wiedzieli, jak się maluje jaja - Kostek uczy...!

Fotograf, malarz czy może muzyk.

Nasz syn ostatnio odkrył do czego tak naprawdę służy telefon komórkowy. Odpowiedź jest na tyle prosta, że opiszę ją jednym słowem - do fotografowania. Kostek dopadł telefon, którym zazwyczaj zabawiał się włączając dziwne gierki, bajeczki, muzyczki i wszystko inne, co tylko trafiło pod jego zwinnego kciuka i w końcu udało mu się uruchomić aparat:

Nie ma co rozprawiać na temat walorów artystycznych powyższej sztuki, lecz widać, że potrafi chłopak kadrować.
Niedawno otrzymał od babci kredki. Jak wiadomo najlepszym prezentem dla dziecka jest blaszany bębenek (na razie mamy tylko afrykańskie). Z tego połączenia powstała sztuka:

Powiem, że najpiękniejszy był dźwięk, jaki wydawał ołówek po ścianie. Najlepsze było to, że to ja dostałem reprymendę za syna...
Kostek dobrze wie, gdzie powinien rysować, ale jak sam mówi, nie ma frajdy, kiedy rodzice się nie denerwują. Jednak czasem zdarza się, że jakie prace zajmują właściwe miejsce.

 

 

Na koniec zostawiam miejsce na trochę awangardy. Kostek ostatnio lubi sobie z rana zasiąść za pianinem i przy własnym akompaniamencie śpiewa sobie do woli. Śpiewać każdy może:

Dom pełen sztuki. A na koniec przypudruję sobie nosek: